Het magnetisch veld dringt vrijwel onveranderd door het menselijk lichaam, terwijl het elektrisch veld slechts gedeeltelijk door het lichaam dringt (tussen de buitenzijde en binnen in het lichaam is er een reductie grosso modo met een factor van 1 miljoen; het veld veroorzaakt voornamelijk een migratie van ladingen aan het oppervlak van het lichaam).
Sommige onderzoekers zijn echter van mening dat de effecten van het elektrisch veld op het menselijk organisme niet verwaarloosd mogen worden. Wat werkelijk telt voor een effect op de gezondheid, (zie de aanbevelingen van de ICNIRP, 1998, 2010) is uiteindelijk het inwendig elektrisch veld van het menselijk lichaam. Dit zou bepaalde biologische mechanismen kunnen verstoren. Dit is alleen het geval als het veld een drempel bereikt die ons organisme zou kunnen verstoren. Deze drempel is berekend op ongeveer 100 mV/m (zie de aanbevelingen van de ICNIRP, 1998, 2010). Dat betekent niet dat deze drempel ziekteverwekkend is, maar alleen dat wanneer deze drempel wordt bereikt er gedragsveranderingen (al dan niet tijdelijk) van de cellen kunnen optreden, hetgeen al dan niet een (positief of negatief) effect op de gezondheid kan hebben.
Om deze drempel van 100 mV/m in ons lichaam te bereiken, kan de externe bron een elektrisch veld zijn ( groter dan ca. 10kV/m ), een magnetisch veld ( groter dan ca. 100 µT ) of een contactstroom ( groter dan ca. 100 µA ).
Al deze externe bronnen genereren een stroom in het lichaam, die zijn weg vindt in functie van het elektrische geleidingsvermogen dat hij ter plaatse ontmoet. Omdat elke stroom volgens de wet van Ohm verbonden is aan een elektrisch veld, impliceert het bestaan van de ene ook het bestaan van de andere.
Er is dus geen wetenschappelijk geldige reden om zich vooral zorgen te maken over het magnetisch veld.
